Doelstelling voor nul kinderen die met geweld gedwongen worden tot omgang met een onveilige ouder

Sinds 2012 ben ik steeds vaker in contact gekomen met ouders die de wanhoop nabij zijn, omdat zij hun kind naar een onveilige ouder moeten brengen, tegen de wil van het kind. Kinderen die daarbij schreeuwen, schoppen, slaan en huilen. Kinderen die in zichzelf keren of van zichzelf keren. Toen ouderverstoting meer bekendheid en media-aandacht kreeg nam het aantal kinderen wat met geweld gedwongen werd toe. Ook bij aantoonbare onveiligheid en hevig verzet van het kind. De gedachte dat omgang met beide ouders altijd noodzakelijk is om veilig op te groeien, is te ver doorgeschoten. In combinatie met het veelvuldig missen van signalen van coercive control en deze ex-partnerrelaties framen als een vechtscheiding (waar twee vechten hebben twee schuld) zijn het niet kinderen die bekneld raken tussen twee ouders, maar kinderen die bekneld raken in het gehele systeem. Ouderverstoting bestaat, maar mag niet aangenomen worden als een vaststaand gegeven, waardoor men stopt naar het kind te luisteren. Evengoed als elke andere vorm van mishandeling moeten er duidelijke signalen zijn en zullen deze gedegen onderzocht moeten worden. Wanneer er nog geen uitsluitsel is, zal er voorzichtig omgegaan moeten worden met kinderen in verzet, waarbij voldoende oog is voor de ontwikkelingsbedreiging die dwang met zich meebrengt. In plaats van enkel een ontwikkelingsbedreiging, omdat het kind opgroeit zonder één van de ouders.